دعایی در ماه مبارک

  

 

سال ها پیش از این ،  

فرشته ی من  

بند بر دست و مهر بر لب داشت
 در نگاه غمین دردآمیز
 گله ها از سیاهی شب داشت 

 سال ها پیش از این ،  

فرشته ی من
 بود نالان میان پنجه ی دیو 

 پیکرش نیلگون ز داغ و درفش
چهره اش خسته از شکنجه ی دیو
 دیو ، بی رحم و خشمگین ،‌او را
 نیزه در سینه و گلو کرده
 مشتی از خون او به لب برده
 پوزه ی خود در آن فرو کرده 

 زوزه از سرخوشی برآورده  

که درین خون ، چه نشئه ی مستی ست
 وه ، که این خون گرم و سرخ ،‌  

مرا راحت جان و مایه ی هستی ست  

زان ستم های سخت طاقت سوز
 خون آن گلم به جوش آمد 
 همچون ملتی خشم آلود  

تیغ بگرفت و در خروش آمد  

مردمی ، بند صبر بگسسته
 صف کشیدند پیش دشمن خویش
 تا سر اهرمن به خاک افتد 

 ای بسا سر جدا شد از تن خویش
  دختربی گناه جان سپرد ومادر او
 جامه ی صبر خویش چاک نکرد
 پدرش اشک غم ز دیده نریخت  

بر سر از درد و رنج خاک نکرد  

و برادر چهره را به پنجه نخست
 ناشکیبا نشد ز دوری ی دوست
 زانکه دانسته بودند  

کاین همه رنج  

پی آزادی آن فرشته خوست 

 اینک اینجا فتاده لاشه ی دیو 

 ناله از فرط ضعف بر نکشد
 لیک زنهار !‌  

ای جوانمردان 

 که دگر دیو تازه سر نکشد  

چون که دیو خونخوار است  

وز پی کشتن بی گناهان است 

 با اندکی تصرف در شعر شاعره نامدار  

خانم سیمین بهبهانی